Echte meisjes in de rimboe

Kia Ora, oftewel hallo in het Maori's!

Deze week bestond uit het vieren van sinterklaas, horror en een hike waar we even van onze luxe gewoontes moesten afstappen.

Sinterklaas is in Nederland geweest maar hier in Nieuw-Zeeland mocht hij ook niet ontbreken. Geert, Olivier, Ella en Jeroen kwamen langs om het met ons te vieren en jawel inclusief sinterklaasmuziek en kruidnootjes! Waar ik erg om moest lachen was het gedicht dat Julia voor mij had gemaakt. Aangezien Julia en ik elkaar al iets van 15 jaar kennen kwamen alle oude herinneringen naar boven. Wat dus voornamelijk bestaat uit gênante en lompe acties van mij. Zoals onder een metro slagboom doorrennen wat bij mij dus nooit soepel kan gaan. Als een kluns stak ik rennend en struikelend tegelijkertijd het spoor over in het zicht van 50 mensen aangezien het spitstijd was..

De avond was natuurlijk niet afgelopen, voordat Olivier iets kon slopen. Olivier denkt even leuk met zijn nieuwe snoep golfstick een balletje door de benen van Ella te slaan. Na de zwaai werd alles in de woonkamer geraakt behalve waar het had gemoeten. De golfstick barste namelijk uit elkaar waardoor de jelly beans een vrij leven door de lucht leidden. Zo ook tegen de tv en er had zich een mooie barst ontwikkeld. Wanneer de tv werd aangezet was het scherm dus kapot en laat de tv nou nog het enige bezit van oma te zijn… oeps

Vrijdagavond zijn we samen met Carmen, Daphne en Mark eerst naar een Nederlands restaurantje geweest. Je kon er van alles kopen, van kroketten en frikadellen tot een lekkere koude fristi. De Nederlandse baas was spontaan en zijn winkel had leuke decoratie. De wanden waren bekleed met Nederlandse teksten en een typisch Hollandse fiets. Hierna gingen we naar spookers. Het van oorsprong mental hospital waar ik het in mijn vorige blog over had. De griezels zijn professionele acteurs en mochten aan je zitten. Van te voren vroeg ik mijzelf af waarom ik mensen in godsnaam ga betalen om mij bang te laten maken, maargoed achteraf kan je er om lachen! We zijn twee huizen in geweest en als laatst gingen we het bos in. Bij het eerste huis werd ik bij de intro al meteen bij mijn kraag gepakt. Dat voorspelde niet veel goeds.. gelukkig waren de rollen die avond eerlijk verdeeld. Judith werd in het bos een keer ingesloten door twee griezels inclusief een kettingzaag! Maar ook ik was de sjaak met een kettingzaag, want ik voelde er opeens één tegen mijn kont! De griezels zijn wel anders dan in Nederland. Hier spraken ze soms met je en ik heb er zelfs met 1 gedanst! Dat was 1 van de momenten dat ik even niet bang was. Want voornamelijk hebben Julia en ik in de huizen en in het bos echt gesprint voor ons leven. Nouja, Julia begon te sprinten en ik werd keihard meegesleurd. Helaas voor Daphne volgde ze ons 1 keer niet. Dit had ze achteraf beter wel kunnen doen, want ze rende namelijk recht in de armen van een griezel! Al dacht je dat de griezels weg waren nou dan had je het mis, om het volgende hoekje kwamen ze namelijk gewoon weer tevoorschijn.

Na de horrornacht zijn we de volgende dag vertrokken richting Coromandel waar we de Pinnacles track hebben gedaan. De meiden hadden een backpack en ik had gewoon lekker mijn East pack. Een backpack vind ik veels te onhandig dus ben gewoon lekker back to basic gegaan. Eten, water en een slaapzak is voldoende voor mij om het weekend te overleven. Vond het ook wel wat hebben om even niet zo luxe te leven. We hebben er 2,5 uur over gedaan om de top te bereiken, de route was maar 6 km dus ken je nagaan hoe steil het was. Onderweg zagen we ook nog een wild zwijn voorbij rennen, dat was wel een leuk gezicht.

Bijna de hele route liepen we redelijk steil omhoog en ach wat hadden die meiden het soms zwaar. Mijn conditie kwam gelukkig goed van pas! Ik vond het ongezellig om alleen te lopen dus bleef lekker bij ze, we hadden daarnaast ook helemaal geen haast. Die nacht sliepen we in een hut. In de hut waren geen stopcontacten en alleen een hele (en dan bedoel ik ook echt een hele!) koude douche was mogelijk. Water hebben we eerst in een fluitpannetje staan koken, want anders was het te riskant om te drinken. Ja luxe was niet aanwezig, maar het had wel wat.

De nacht was aangebroken en we maakten onze bedden op. Er was een rij met matrassen naast elkaar gelegd, boven en beneden. We hadden alleen een slaapzak bij ons en we moesten dus een nacht slapen zonder kussen! Oh wat miste ik mijn kussen, maar anders moest ik nog meer meenemen en veel plek had ik niet. Dus de oplossing was mijn trui! (Oké dat is dus niet ideaal) In de zaal sliepen we met 40 personen. Even voor de duidelijkheid ga dus nooit met 40 personen in een zaal slapen want wat is dat een verschrikking. Een man begon vanaf het begin af aan al keihard te snurken. Al was deze net voor 2 seconden gestopt dan begon de volgende wel weer.

Goed na deze ‘heerlijke’ nacht stonden we om 04:50 weer op om de zonsopgang te bewonderen. Ik hoopte jullie op dit moment jaloers te maken dat wij als eerst van de wereld de zonsopgang hebben gezien. Helaas vonden de wolken het erg leuk om ons die ochtend te pesten en zorgde ervoor dat wij de zonsopgang dus helemaal niet hebben kunnen zien. Wat een pech… Het hele doel van de hike was de zonsopgang, desalniettemin was de hike wel echt gaaf en super mooi. We zagen zelfs een treinspoor op de berg! Erg apart was dat.

De hele route op de berg liep je alsof je in de rimboe was! Je wandelde door een soort tropisch bos en klom over keien en boomstammen die overal lagen. De weg was in ieder geval alles behalve vlak wat het je soms lekker moeilijk maakte (zie foto’s). Daardoor liepen we als een stelletje klunzen over de berg. Elke keer struikelde iemand wel weer over een steen of boomstam. Maaike was nog verbaasd dat ik de route zo goed liep over die keien. Iedereen was namelijk wel al een keer gevallen maar ik nog niet. Dit had ze iets te hard gezegd want geen 2 minuten later lag ik op mijn kont hoor en om het nog even erger te maken viel ik gelijk toen ik weer opstond in de kleermakerszit. Geen idee hoe ik dat voor elkaar kreeg maar ik zat weer. Beetje vies onder de modder liepen we de berg af. Dit deden we in 4 uurtjes en het ging een heel stuk gemakkelijker dan omhoog!

Na onze spiertjes goed getraind te hebben zijn we nog lekker naar het strand gegaan. Tijdens een spelletje kreeg ik die meiden keihard aan het lachen aangezien ik aarsgier zei in plaats van aasgier. Ja.. dat ging niet helemaal zoals het moest.

Naar aanleiding van het weekend kregen Julia en ik zin om tarzan te kijken! Tijdens het kijken voelde ik me echt weer een klein kind, maar het was wel grappig om weer te zien. Toch waren we verbaasd dat zijn apen vriend gewoon een meisje is en wij altijd dachten dat het een jongen was! Kom je ook weer eens ergens achter. Nu is het weekend weer afgelopen en kijken we weer uit naar de volgende!

E noho ra, oftewel tot ziens!