Schrik je bijna een ongeluk

Hee iedereen!

De tijd vliegt voorbij! De meiden en ik zijn al over 1/3 van onze reis en hebben zelfs nog maar minder dan 100 dagen te gaan :(

Maar hier is weer even een update van de afgelopen week. Ik begin met vanochtend toen Julia en ik een hartverzakking kregen. We zaten rustig in de auto, nog brak van het weekend. Natuurlijk waren we weer veels te laat, maar haast hadden we niet. Rustig reden we op een rotonde toen opeens van links keihard een auto aan kwam rijden. Het leek alsof hij op de buitenste baan zou blijven aangezien wij op de binnenste reden, maar nee hoor hij komt vol op ons afgereden en dus op mij want ik zat links. Ik zag die auto zo op me af komen scheuren en raakte al lichtjes in paniek. Ik dacht daar gaan we hoor. Auto van de baas kapot, afgevoerd worden met een ambulance, tien botbreuken, oftewel een lekkere start van de dag. Julia drukte keihard op de rem, we glipten een beetje weg maar met piepende banden kwamen we tot stilstand. Ik durfde haast niet te kijken naar de auto die als een malloot op ons afkwam. Ook hij drukte keihard op de rem en nou het scheelde geen cm of hij zat tegen ons aan. Toen ik de andere auto inkeek zat daar een Chinese meneer, z'n hand op te halen om sorry te zeggen. Ja met die spleetoogjes zie je blijkbaar niet zoveel dat hadden we na zijn late reactie wel gemerkt. Maar we hebben het overleeft en waren nu tenminste wel goed wakker om de dag op stage te beginnen!

Nu ga ik weer even terug naar vorige week.
Woensdag komen Olivier en Geert altijd bij ons eten, dit zijn twee vrienden van ons die ook van Stagereizen zijn. Geert was lekker aan het koken in de keuken en ik ook. Judith was bezig met het stokbrood, maar Judith werd bruut door oma vanuit het niets aan de kant geduwd, waarop oma ook nog eens haar pan op ons stokbrood gooide! We stonden haar stuk voor stuk raar aan te kijken, want het kwam gewoon volledig het niets. Judith werd boos en zei er wat van. Echter had oma haar oordoppen weer eens in (ze heeft oorproblemen zegt ze) en zei dat ze judith niet kon verstaan. Judith liep snel weg voordat ze helemaal gek zou worden. Vervolgens was ik het volgende slachtoffer. Ik sta rustig thee te zetten en ze duwt ook mij met haar dikke kont aan de kant en ik knal zo de hoek in. Ik pikte het niet en wilde op een normale manier een discussie met haar aangaan. Toen ik haar aantikte raakte zag ik de schrik in haar ogen en ze begon met haar groenten te gooien in het kookpannetje waardoor al het water in mijn gezicht terecht kwam. Nou ik stond echt te koken van binnen (en buiten) maar ik dacht ik praat morgen wel met deze vrouw, want er viel geen contact met dat mens te maken. Wat jullie nog even moeten weten is dat deze vrouw wel vaker deze uitbarstingen heeft. Om even de frustratie eruit te gooien ben ik met Olivier, Geert en Maaike een rondje wezen toeren in de Mitsubishi. Ik had Olivier belooft mijn rijkunsten te laten zien aangezien ze alweer gehoord hadden dat ik nou niet bepaald langzaam rij, nou ze hebben de tocht overleefd hoor! Ook al hadden ze dat zelf niet gedacht…

Maargoed donderdag zag ik oma dus weer en liep naar haar toe. Ik zei: 'Can I talk to you for one second?' Nou ze liet d’r kookgerei vallen en ze sprintte naar boven. Ik achter haar aan en hielt haar tegen op de trap. Uiteindelijk heb ik het op een normale manier uitgepraat maar we maakten volgens haar een zooitje van de keuken (is natuurlijk helemaal niet zo ) en dat moest ze blijkbaar op deze manier uiten. Achja het is gewoon een aparte vrouw van 58.... erg kinderachtig. Tenslotte zijn we die avond met zijn allen lekker de kroeg ingedoken en hebben gezellig met iedereen wat shotjes, wijn en cocktails gedronken!

Het weekend stond voor de deur! Helaas begon mijn weekend met twee ontstoken ogen, wat betekende dat ik blind en make-up loos door het leven moest. Vind ik allemaal natuurlijk helemaal niet erg dus daar ging ik dan. Dit weekend stond de Tongariro Crossing op de planning. Zaterdag zijn we eerst naar een mooie waterval geweest, de huka falls. Daarna kreeg je de kans om te gaan bungeejumpen, maar ik durfde niet. Julia was wel zo dapper! Misschien dat ik mijn kans nog pak in Queenstown.

Zondag stond de 19,4km lange hike op het programma. We beklommen de vulkaan Tongariro, waarbij de top 1967m hoog is, hij is nog wel iets hoger maar daar kan je niet lopen. De tocht zou tussen de 7 & 9 uur duren, maar ik heb hem volbracht in 6 uur! Vol goede moed gingen we met zijn allen aan de tocht beginnen. Het zou koud worden dus daar stonden we dan, allemaal helemaal ingepakt en wat zagen we er charmant uit (zie foto’s)! Judith en ik zongen om 8:00 al vrolijk liedjes als ‘Daar boven op die berg….’, wat kregen we toch vrolijk blikken naar ons toegeworpen. Na 5 km begon de klim en dat was dan ook precies het punt toen ik al mijn vrienden verloor. Hun vertraagden hun tempo en ik versnelde. Ik heb toen de top bereikt helemaal in mijn eentje. Ergens tussendoor liep ik wel even met een duitse jongen, maar toen ik engels tegen hem begon te praten, verstond ie het volgens mij niet altijd. Weet nou niet of het aan mij of hem lag, maar erg spraakzaam was hij niet. Al snel was ik ook hem verloren en ging ik weer alleen op pad.

Hoe hoger is kwam, des te kouder dat het werd. Het was -11, maar de gevoelstemperatuur leek echt -20! Mijn haar was dus ook gewoon bevroren en zelfs mijn wimpers! Wat het allemaal erger maakte was de keiharde storm en ik waaide dus bijna van de berg af. Er was niemand om me heen te bekennen, dus al was ik eraf gevallen niemand die het gemerkt had. Het verbaasd me trouwens ook niet dat er mensen overlijden op deze berg. Mensen vriezen tijdens de hike dood, of krijgen een rots op zich waardoor ze naar beneden vallen. Een erg fijne gedachte was dat toen ik daar alleen liep. Iemand vertelde ook dat er haast bij de wandeling gemaakt moest worden want het weer zou met de minuut verslechteren. Al redelijk snel bereikte ik de top en ging nog even een grapje maken naar een Chinese vrouw dat ze wit haar had gekregen (omdat het bevroren was).

Vervolgens begon ik aan de afdaling & daar zag ik eindelijk bekenden! Stonden ze dan Olivier, Geert en nog een paar gasten. Ik was in tijden even niet zo blij meer geweest. Helaas duurde deze blijdschap 2 seconden want ik werd vervolgens compleet door ze afgezeken. Ik zag er nou niet bepaald aantrekkelijk uit en dat kreeg ik even te horen ook! Bedankt he jongens haha, maar ach ze hadden wel gelijk. Ik stond daar, knal rode kop, super grote jas, geen make-up en bevroren haar wat wil je nog meer. We stonden daar met zijn allen stil en een tijdje later zie ik Julia aankomen lopen, nja lopen ze viel echt voor me neus. Was weer een lekkere binnenkomer hoor juul! Ook Judith en Maaike kwamen enkele minuten later aangelopen. We waren weer herenigd en konden de tocht (zingend) voortzetten. Bij de afdaling werd het weer gelukkig beter en de route om te lopen werd ook makkelijker. Lekker op ons gemakje en genietend van de zon hebben we de hike afgemaakt. Het is wel erg jammer dat we bijvoorbeeld de ‘Red Crater’ niet goed hebben kunnen zien aangezien het zo mistig was, maar waarschijnlijk gaan we de hike nog een keer overdoen met mooi weer!

Wat eigenlijk erg grappig was is dat iedereen de hike had overleefd maar een duitse jongen overleefde de avond niet. Nja hij overleefde het natuurlijk wel, maar de sirenes klonken alweer hoor. Hij was met twee bier in zijn handen gevallen en kreeg dus een stuk glas in zijn zij, waardoor hij een diepe wond had. Hij werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Natuurlijk zaten we in de middle of nowhere dus het dichtstbijzijnde ziekenhuis was 3 uur verderop. Die jongen heeft 7 hechtingen gekregen maar alles ging verder prima. Zal de foto maar niet laten zien.

Maandag was het labourday. Dat is een nationale vrije dag in Nieuw-Zeeland. We hebben eigenlijk heel de dag in de bus gezeten weer richting huis. Maar dat was wel lekker, konden we tenminste lekker bijkomen.

Al met al was het wel echt een leuk weekend, ook al lijkt het nu eigenlijk niet zo naar al mijn verhalen haha. Maar we hebben weer erg gelachen met z’n allen. Ondanks ook dat ik het zwaarste stuk van de hike alleen heb gelopen was het toch een hele ervaring. Misschien was het juist goed om dat even alleen te doen, lekker zelfstandig  en zo erg was die storm en kou niet hoor, het had juist wel een leuk effect. Maar toen ik weer herenigd was met mijn vriendinnen was het wel een heel stuk gezelliger! Nu hebben we allemaal lekker veel last van onze spiertjes & o wat doen mijn billen pijn!! Maar vol goede moed gaan we weer beginnen aan de stageweek en misschien maar een masseur opzoeken..

Cheers!